کاخُن یا کاخون (به اسپانیایی: Cajón) نوعی ساز کوبه‌ای و در زبان اسپانیایی به معنی جعبه، صندوق یا صندوقچه است.
کاخن در اواخر قرن هجدهم میلادی – دوران برده داری در کشور پرو توسعه یافت و تا سال ۱۸۵۰ به اوج محبوبیت رسید. در سال‌های پایانی قرن ۱۹میلادی بردگان ِغرب و مرکز آفریقا آن را به آمریکا و پس از دوران برده داری کاخن در بین دیگر ساکنین آمریکای لاتین از جمله سفیدپوستان (نسل‌های بعدی استعمارگران اروپایی) نیز رواج پیدا کرد و تغییراتی در ساختار و صدادهی این ساز به وجود آوردند.
این ساز توسط آفرو – پرویی‌ها (آفریقایی تبارهای پرو) مورد استفاده قرار می‌گرفت پس ایشان اصیل‌ترین وارثان کاخن هستند.
نوازنده کاخن بر روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار و بالای ساز می‌کوبد، صدا تولید می‌کند. همچنین از ابزارهای نوازندگی دِرام و دیگر سازهای کوبه‌ای نظیر مَلِت‌ها (mallets)، استیک‌ها (sticks) و بِراش‌ها (brushes) در نواختن کاخون هم استفاده می‌شود.
کاخن عمدتاً در موسیقی آفریقایی – پِرویی و همین طور سبک‌های معاصر فلامنکو و جَز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در قسمت پشت کاخن (و گاهی اوقات در سمت چپ یا راست آن) حفره صدا (sound hole) با هدف کنترل صداهای دامنه بم (Bass) و همجنین تعادل صدایی بهتر قرار دارد.
فرزاد کاشی ساز – گردآوری و تنظیم مقاله
مطالب مرتبط: تمبک - (Tombak - Iranian traditional percussion) دف - (Daf - Iranian traditional frame drum) کوزه - (Udu - Traditional effective percussion) داربوکا - (Darbuka - Egyptian percussion) دایره - (Frame drum)